Эзагелін перакладаецца як «Эза-нявеста».

Паводле легенды, на пачатку ХХ ст. у Анатоліі, у вёсцы Дакуз’ёл недалёка ад Газіянтэпу, жыла дзяўчына Эза. Усе вандроўнікі, праязджаючы праз вёску, захапляліся яе прыгажосцю. Але сужэнскага шчасця знешнасць ёй не прынесла: першы муж Эза, якога яна вельмі кахала, абыходзіўся з ёй жорстка і аддаваў перавагу іншай кабеце. У выніку яны развяліся.

З другім мужам Эза паехала ў Сірыю, дзе жыла ў жабрацтве, са злоснай свякрухай, а потым наогул захварэла і памерла, бо грошай на лекараў не было.

Эза стала турэцкай легендай, а яе прыгажосць і каханне да мужа дагэтуль апяваюць і аплакваюць у народных песнях і папулярных фільмах.

Ну а рэальную Эза звалі Зёхрэ Бозгеік (Зёхрэ перакладаецца як Венера). Нарадзілася яна ў 1909 годзе, у 1936 пераехала ў Сірыю, нарадзіла дзевяць дзяцей і памерла ад сухотаў у 1950-х. Вядома таксама, што адна з дачок Эза, 71-гадовая Джэліле Бозгеік, вярнулася ў родны Газіаянтэп у 2013, ратуючыся ад грамадзянскай вайны.

Пры чым тут суп? Адны кажуць, што легендарная Эза варыла яго, каб залагодзіць свякроўку, іншыя – что проста грошай было мала, вось і гатавалі «сірочы супчык». Цяпер суп Эзагелін традыцыйна падаюць нявестам на вяселлі, а ў некаторых рэгіёнах яго мае зварыць сама нявеста – каб быць каханай і шчаслівай і не паўтарыць гісторыі Эза.