Страва стала папулярнай шмат у чым дзякуючы савецкім кнігам пра кухню народаў СССР.

«Схторац» (սխտոր) перакладаецца як «часнок», ну а «бадражан» (բադրիջան) – як «баклажан». Але па-армянску «баклажан» – гэта яшчэ і «смбук» (սմբուկ).
Вось і думай, як правільна…

Tушаныя бычыныя хвасты былі вядомыя яшчэ ў Старажытным Рыме. Рымскі гурман Марк Гавіюс Апіцый у I стагоддзі нашай эры апісаў такі рэцэпт у кнізе «De Re Coquinaria» (Мастацтва кулінарыі).

Іспанцы, безумоўна, лічаць самым правільным менавіта свой традыцыйны рэцэпт, што набыў найбольшую папулярнасць у XVII – XIX стагоддзях у Кардове, у часе росквіту карыды. Маўляў, смажаніну гатавалі з хвастоў баявых быкоў, якія пацярпелі паразу на арэне (гэта легенда).

У базавым рэцэпце з гародніны прысутнічаюць толькі цыбуля, часнок і морква, а замест памідораў і перцу часам проста заліваюць таматавы соус.

Далей – пашыраны варыянт з натуральнымі памідорамі і перцам, плюс салера і цыбуля-парэй.

«Бехі» ў перакладзе з узбекскага – айва.
«Жаркоп», адпаведна, – смажаніна.

Звычайна гатуюць у казане, але цалкам можна прыгатаваць і ў воку, і ў качачніцы.

Пастынеры – армянскія стравы з мяса (звычайна бараніны), спачатку абсмажанага, а затым пратушанага з гароднінай.

Ніжэй – рэцэпт пастынера з гарбузом і памідорамі.

Чакапулі (ჩაქაფული), ці, як часам сустракаецца, «чакафулі», у перакладзе азначае «мяса ў пене». Радзімай чакапулі лічыцца Кахеція.

Звычайна робяць вясной, калі шмат свежага эстрагону і іншай зеляніны.

Чакапулі часта гатуюць на Вялікдзень і Гіяргобу – дзень святого Георгія Пераможца, апекуна Грузіі.

Першапачаткова чакапулі гатавалі без віна і рэпкавай цыбулі, проста закладвалі ў рондаль слаямі мяса з зелянінай і зялёнай алычой і тушылі да гатовасці.

Але пазней заўважылі, што рэпкавая цыбуля ўзбагачае смак мяса, а віно робіць яго больш мяккім і духмяным.

Першапачаткова рагу з бычыных хвастоў было ежай брытанскага пралетарыяту. Бычыныя хвасты і лакальная гародніна каштавалі капейчыну, а гатаваць страву можна было ў любой печцы.

З цягам часу яна стала лічыцца гурманскай. Доўгае тушэнне робіць мяса сакавітым і далікатным, а соус – густым і духмяным.