Традыцыйна доўгу падаюць у якасці вясельнага супу – паміж мяснымі стравамі.
Лічыцца, што доўга спрыяе паляпшэнню стрававання.

Доўгу падаюць як у халодным выглядзе (часам нават не ў талерцы, а проста ў шклянцы), так і ў гарачым (што асабліва каштоўна халоднымі сумнымі зімовымі вечарамі).

Ёсць версія, што корань «дуг» паходзіць ад персідскага «душыдан» (даіць малако).
Але ёсць і іншая версія: што «дуг» – трансфармацыя цюркскага слова «тахламаг»/ «тагаламаг» (узбіваць). Пры гатаванні доўгу трэба ўвесь час памешваць.
Але пакінем спрэчкі пра паходжанне назвы лінгвістам.

Вось калі б суп называўся «Душга» ці «Тохга» – тады б і пытанняў не было.😉
А так – не затлумляем галавы, гатуем і атрымліваем асалоду ад смаку.

Ніжэй – пашыраны варыянт з нутам і зялёнай цыбуляй.